Prawie nic nowego...

Ostatnio dni płyną mi spokojnie i leniwie - czytam, maluję i śpię. Od poniedziałku Krzysiek ma urlop. Cieszy mnie to, bo trochę czasu razem spędzimy i podgonimy robotę na dworze. Powinnam zasilić drzewa, rozgarnąć kopczyki wokół pni młodych drzewek, przyciąć ostatnie agresty. Mam zamiar też rozłożyć słomę wokół pni i wyściółkować truskawki, żeby chwasty nie rosły. Czas kupić agrowłókninę. Dobrze mi ta praca zrobi i poruszam się trochę. Od jakiegoś czasu nic mi się robić nie chce i mam problem ze wstawaniem rano z łóżka. Zamiast się cieszyć, że nowy dzień się zaczął, wściekam się, że budzik dzwoni. Nie wiem co się dzieje i jak to zmienić. Może moja podświadomość jest po prostu zmęczona i stąd ten bunt.
Wczoraj byłam w mieście i kupiłam kolejną książkę. Tym razem to powieść historyczna dla kobiet. Lubię tego typu książki. Cały wieczór czytałam i dziś chcę skończyć. Książek tego typu jest sporo z tym, że w internecie. W księgarni stacjonarnej były tylko dwie. Było za to całkiem sporo romansów, których nie znoszę. Nigdy romansów nie lubiłam. Te wszystkie spojrzenia, flirty, dotknięcia itp po prostu mnie nudzą. Czasami się zastanawiam co ze mnie za kobieta jest.

Wesele coraz bliżej. Nie wiem jak to przetrwam. Zanudzę się na śmierć. Tańczyć nie tańczę, jeść nie mogę, pić nie piję, porozmawiać też pewnie nie będzie z kim. Czasem sobie myślę, że chyba powinnam wziąć przykład z młodzieży i zaopatrzyć się w smartfon, który by mi umożliwił buszowanie po internecie. Mam wprawdzie telefon, ale internet działa na nim dość opornie. Próbowałam Krzyśka namówić na kupno smartfona z dużym wyświetlaczem, ale mi to nie idzie. Co więcej był pomysłem zgorszony. Ma rację. Internet i wesele nie pasują do siebie. W końcu nie mam zamiaru nikogo gorszyć ani lekceważyć. No i jak ja wytrzymam te godziny?