poniedziałek

Kolejny tydzień. Wszystko idzie zgodnie z planem. Dziś może Sebastian potnie drewno z komórki. Zostało by wtedy na dworze tylko koszenie reszty podwórka i sadu. Trzeba by pilnie wyciąć odrosty sumaka. To zrobi Krzysiek. Ja działam tylko w domu, bo wychodzę mało. Za goraco dla mnie. Plewienie i pryskanie chwastów czeka. Czekam na chłodniejsze dni, bo chcę wyjść na spacer. Brak mi przyrody, lasu, łąk, rzeki. Wczoraj wyszłam tylko na moment na podwórko, bo zamarzyłam o kwiatach do kuchni. Zerwałam kwiaty polne i  floksy, które kwitną. Mam krwawnik, paproć, lepnicę, pępawę, mierznicę czarną. Pamiętam czasy mojego dzieciństwa. To był czas kwiatów polnych w wazonach. Było ich wtedy zatrzęsienie - maki, kąkole, chabry, kaczeńce, zawilce, łubiny, irysy wodne i pałki tatarku. Kwiaty kochała moja ciocia Resia i zabierała mnie co tydzień na wyprawy w ich poszukiwaniu. Błądziłyśmy po okolicy wśród łanów zbóż, po łąkach, pastwiskach, lesie. 

***

na krawędzi słów

usadowiło się piękno natury

gonię za jego przepychem

potrafię dotknąć płatka róży

namalować jej lico w brzoskwiniowej tonacji

pełne lśnień i niuansów

ale jak opisać subtelność dźwięków i aromatów

jak zakląć w słowa czar jesiennego poranka

gdy strzępki mgły suną z wiatrem

jak uchwycić smak soczystego jabłka

delikatność płatka śniegu

czy trel skowronka

nie potrafię

wena nie chce otworzyć ust

szepce tylko do poetów

nie wierszokletów

Dwa miesiące afirmacji już za mną. Zaczyna się trzeci miesiąc. Mają być firmacje Ja Agata kocham i szanuję siebie. Waham się z tym szanuję, bo obawiam się walk z bliskimi by ten szacucem wzgledem siebie wyegzekwować. Nie znoszę walk i wolę czasem coś co mi nie bardzo pasuje znieść, przemilczeć, ale mieć spokój. To nie oznacza pokory i uległości, a oznacza brak burzliwych dyskusji.

Ostatni obraz. Wczoraj zaczęłam kolejny z motywem łąki. Jeszcze kilka takich poczynię, a później chyba poczynię jeziora, stawy, ale raczej skraj wód z bogactwem roślin... Zgrałm cudny wzór z irysami na tle wody...