Oznaki wiosny i codzienne,,boje"

Obudziłam się późno. Za późno bo nie zdążyłam złapać moczu Józka, gdy był w kuwetce. Już drugi dzień zawaliłam sprawę . A trzeba wreszcie ten mocz zbadać. Siusia bardzo ładnie i może leki bierze już niepotrzebnie. Wprawdzie no-spy już od kilku dni mu nie daję, ale wciąż dostaje jeszcze antybiotyk co obojętne dla organizmu przecież nie jest. Następna próba łapania dopiero w poniedziałek i tym razem musi się udać. Zawiozę przy okazji jak pojadę z Śnieżkiem do kastracji. Mam nadzieję, że maluch jakoś da się włożyć do torby i nie wyskoczy po drodze. Do transportera już nawet nie będę próbowała go wkładać bo ostatnim razem wpadł w taką panikę i tak się rzucał, że puściły zamki i zwiał. Na szczęście akcja była w domu i uciekł tylko pod wersalkę. Aż nie chcę myśleć co by się stało gdyby zwiał na dworze. Było by po kocie bo z pewnością by się nie dał złapać. Teraz już zasnąć nie mogę od kilku dni i zamartwiam się choć się przed tym bronię.

Miało być dziś o aniołach ale nie będzie bo nie mam nastroju, Niestety zaraz po wstaniu z łóżka straciłam dobry humor gdy zorientowałam się, że domu sąsiadów, który widziałam przez okno od najmłodszych lat już nie ma. Tak po prostu został zburzony w parę godzin i zmienił się w smętną kupę gruzu. Dom, który pamiętam od zawsze, który kojarzył mi się z dzieciństwem. Dom, który zamieszkiwali bliscy mi kiedyś ludzie, zaprzyjaźnieni z moją rodziną od zawsze. Dom rozbudowywany i modernizowany z takim trudem przez panią Margusię /Małgorzatę/- kobietę bardzo pracowitą i mądrą choć prostą. Pamiętam ją siedzącą na ławce w cieniu domu, z bosymi stopami, zmęczoną po całym dniu pracy w polu i gospodarstwie. Pamiętam jej radość gdy z wielkim trudem udało się jej wykończyć łazienkę a później zamontować kaloryfery. A teraz tego domu już nie ma i zastąpiły go wybudowane obok dwa nowe ,,potworki" bez duszy, wielkie i zimne. No ale tak pewnie musi być w dzisiejszych czasach. Starsze pokolenie odchodzi i wraz z nimi znika z powierzchni ziemi wszystko to co było dla nich cenne, to co ukochali i o co całe życie dbali. I tak pewnie będzie kiedyś i z moim domem bo jest już stary i wciąż wymaga remontu. Pewnie jestem zbyt sentymentalna i nie rozumiem niektórych spraw  ale nie byłabym w stanie zniszczyć dorobku moich przodków ani go porzucić. Może to złe, nienowoczesne podejście ale taka pozostanę i nadal będę pielęgnować to co zbudowali moi prapradziadowie. Nadal pozostanę w tym starym domu, pamiętającym lepsze czasy. Nadal będę o niego dbać na tyle na ile zdołam i nie ulegnę modzie ucieczki do łatwiejszego życia czytaj do bloków np.I nadal będę spoglądać w babci okno z wrażeniem, że babcia patrzy na mnie zza firanki, a na podwórku będę szukać wzrokiem dziadka śledzącego wzrokiem wzlatujące gołębie...

Pogoda u mnie taka sobie, raczej ciepło i nawet słońce wygląda. Zima odeszła i pozostały po niej tylko marne resztki śniegu pod świerkiem od północnej strony domu. Nadchodzi wiosna. Widać po malutku pierwsze jej oznaki - pęczniejące pączki na gałązkach forsycji, wyglądające nieśmiało z ziemi liliowce i kwitnące przebiśniegi pod oknem domku mojej mamy . To, że już marzec można też poznać po kocich romansach...