czwartek

Pogoda w kratkę. Było kilkudniowe ochłodzenie, a wczoraj znowu świeciło słońce. Posprzataliśmy więc ostatnie doniczki i fajrant. W domu palę co drugi dzień. Gdy nie palę włączam grzejnik. Krzysiek zawału dostanie gdy rachunek zobaczy, ale jak palić nie chce to jego decyzja.

Wróciłam do ćwiczeń jogi. Ćwiczę minimum trzy razy w tygodniu po 15 minut. Wybralam ćwiczenia yin jogi i inne (hatha joga), ale tylko w pozycji siedzacej lub leżącej, czyli na leniucha. Zależy mi na elastyczności, bo denerwuje mnie moja sztywność i starcza niedołężność, która mnie zaczynała dopadać. Mam dopiero 55 lat i przyszło to stanowczo za wcześnie, ale co się dziwić. Ruchu przecież nie mam. Na razie wykonuję tylko proste asany. Dążę do łuku, pyska krowy i kwiatu lotosu. Ciekawa jestem czy po miesiącu ćwiczeń te asany zrobię. Do łuku już mi blisko. W zasadzie robię, ale wytrzymuję zbyt krótko. Pyska krowy się boję, bo nie chcę nadwyrężyć stawu gdy próbuję schwycić dłonie za plecami.

Jutro święto. Ważne dla mnie od zawsze. Teraz mam 11 grobów w tym 9 na których bywam w zasadzie tylko ja. Pamiętam groby bliskich, gdy było więcej osób, które o nie dbały, gdy były samochody do wozenia wiązanek. Wtedy na grobach były wiązanki i chryzantemy w doniczkach no i więcej zniczy. Teraz zostałam tylko ja i moja mama, ale ona na cmentarzu nie bywa. Robi wiązanki i coraz bardziej ogołaca iglaki na podwórzu. Ja jestem temu przeciwna. Wolałabym kupić np. wianuszki, ale ona sie uparła. Teraz groby sa bardzo skromne. Tylko wiazanka i znicz. Na cmentarz jedzie ze mna Krzysiek, a zawozi nas sasiad. Będziemy krótko, bo nie chcę by czekał. Nie będziemy na mszy  i nie damy na wypominki. Dałam za to do klasztorów prośby o modlitwę.
.
jesienna nostalgia

poranek otulony mgłą

wilgoć wdziera się przez okno

sennie tak jakoś markotnie

mokry pies

tuli się do moich stóp

szuka ciepła przy kominku

znękana dusza już nie śpiewa nie tęskni za słoncem

zbieram myśli

ciężko mi to przychodzi

rozbiegają się po katach

jak spłoszone myszy

chowają w zakamarkach umysłu

nie chcą wypłynąć na powierzchnię

po co

i tak utoną w posępnym oceanie smutku

nostalgia objęła w posiadanie serce

a ono łka

bezradne i ciche