Burza nie w porę, ser, ogniska czar i Mruczek zabójca...

W sobotę po południu nie tylko grzmiało ale i solidnie padało co spowodowało zalanie szamba i świeżo wybetonowanego dna.  Jeszcze dzisiaj stoi miejscami około 3 cm wody i nie wiem czy beton się teraz dobrze zwiąże. Jak pech to pech. Niby wylewka była robiona w czwartek  przed południem i niby wydaje się, że beton jest twardy ale czy szambo będzie szczelne trudno przewidzieć. Okaże się z czasem.  Przez ten deszcz musiałam też zrezygnować ze  zbierania ziela bo większość roślin ma wilgotne od spodu listki a miałam w niedzielę przejść się po okolicznych łąkach...A tak muszę to teraz odłożyć i cierpliwie poczekać na bardziej sprzyjającą aurę a perz, konwalie i liście piwonii czekają...

Zrobiłam za to ser/z połowy porcji/ i następne słoiczki dżemu czereśniowego...

Ser

1 kg twarogu
1litr  mleka
120 g masła
łyżeczka soli
jajko
łyżeczka sody oczyszczanej
łyżka octu
zioła/czosnek niedźwiedzi, tymianek/

Do gotującego się mleka wkryszyć twaróg i zamieszać. Odcedzić na ściereczce w momencie gdy powstanie serwatka. W garnku rozpuścić masło i nieco przestudzić, dodać ser. Zagotować mieszając, wbić jajko,dodać sól, ocet i sodę cały czas mieszając. Gdy zacznie rosnąć wylać do foremki. Wystudzić...

A przed wieczorem Krzysiek rozpalił na podwórku ognisko żeby spalić chwasty i trochę gałęzi a ja go namówiłam na upieczenie ziemniaków w popiele i kiełbasek na patykach. Wszystko się upiekło jak trzeba i było bardzo smaczne/zjadłam nawet kiełbasę/ a ja się poczułam jakby ktoś mnie przeniósł w czasie do okresu mojej młodości i dzieciństwa. Pamiętam jeszcze z tamtych czasów palenie ognisk na polach i w okolicy mojego domu i w Kamesznicy. Pamiętam smak ziemniaków wyciągniętych z popiołu i tych pieczonych w kociołku z dodatkiem wędlin pod liściem kapusty. Pamiętam zapach dymu i trzaskanie palących się drewienek i żaden nowomodny grill mi tego nie zastąpi choć więcej smakołyków można na nim upiec i sama czasem to robię...Lubię szczególnie ziemniaczki w majeranku, wegetariańskie szaszłyki i chleb czosnkowy. Może w przyszłym roku Krzysiek będzie częściej rozpalał grilla bo mam zamiar przygotować nowe miejsce do wypoczynku na podwórku. Muszę zmienić miejsce bo to co mam czyli schody jest doskonale widoczne z okien domu nowowybudowanego na sąsiedniej działce co mi bardzo przeszkadza. Mam zamiar przy okazji zmienić stare plastikowe krzesła na solidną ławkę, wygodną i z oparciem. Kupię też  nowy, duży parasol i nowy laptop bo chciałabym zacząć pracować na dworze o ile hałas mi nie przeszkodzi ...A mam pomysły na kilka książek...

Po powrocie z dworu weszłam do kuchni i zastałam Mruczka kończącego posiłek czyli mysz. Mysz pojawiła się  na przełomie jesieni i zimy. Przeżyła  sobie w spokoju u nas całą zimę, wiosnę i już myślałam, że zostanie z nami do swojego naturalnego końca bo się do jej obecności przyzwyczaiłam. Nie przeszkadzała mi i nie zwalczałam jej bo nie miałam powodu. Niczego mi nie niszczyła i nie brudziła i tylko czasem widywałam ją jak umyka ze zlewu gdzie żywiła się resztkami. Była spora, tłuściutka i prawie oswojona bo uciekała ale tak jakoś opieszale a czasem nawet zatrzymywała się za suszarką i spokojnie czekała aż wyjdę z kuchni. I to ją pewnie zgubiło bo Mruczek nie wyszedł tylko zapolował. Mruczek to prawdziwy zabójca myszy skuteczny i bezwzględny. Nie tylko łapie tak jak Mega ale zabija w momencie i zjada co mi się nie podoba bo sąsiedzi wykładają w komórkach trutkę. Gdy był młodszy próbowałam mu myszy zabierać i wyrzucać. Teraz już mi się to nie udaje. Mam tylko nadzieję, że na zatrutą mysz nie trafi i nie rozchoruje się. Swoją drogą ciekawe jak długo jeszcze będzie polować bo w tym roku kończy już 7 lat. Wprawdzie wygląda i zachowuje się jak całkiem młody kot ale czas płynie i z roku na rok będzie coraz mniej sprawny. W tej chwili jest jeszcze szefem w stadzie, choć największy nie jest. Tylko czasem Filuś próbuje mu się przeciwstawiać ale zawsze po chwili rezygnuje i odchodzi . Pozostałe koty starć raczej nie prowokują i umykają gdy Mruczek zaczyna się denerwować. A on koty kocha i okazuje im to liżąc je po pyszczkach i uszkach. Kocha też Pikusia i ludzi a szczególnie mnie. Pamiętam tą upalną lipcową noc 7 lat temu gdy go znaleźliśmy z Krzyśkiem a właściwie to on znalazł nas i pędził na cieniutkich łapeczkach za nami bo miauczeć nie potrafi, żebyśmy nie odeszli i nie zostawili go samego na ulicy. Dogonił nas, minął w pędzie i przeraził mnie ale gdy spojrzałam w te wielkie oczyska zakochałam się w momencie, złapałam, przytuliłam i zabrałam mimo sprzeciwu Krzyśka. I został moim pupilem. I jest nim do dzisiaj mimo, że sporo kotów od tego czasu już do domu przybyło. I pupilem pozostanie bo jest wspaniałym, przymilnym, nakolanowym pieszczochem...

Od dziś mam remont w domu. Ma potrwać dwa dni oby jakoś je przeżyć...

Wróciłam po kilku dniach nieobecności...